ปี 2020 หนังซอมบี้ยังคงได้รับความนิยมและพิสูจน์แล้วว่ามัน "ขายได้" เสมอจากยอดขายตั๋วของ Peninsula ภาคต่อของ Train to Busan ที่แม้คุณภาพในการเล่าเรื่องจะเทียบกันไม่ติดแต่ด้วยพลังของซอมบี้เกาหลีที่สร้างตลาดให้ตนเองอย่างแข็งแกร่งมันก็สามารถทะลุกำแพงวัฒนธรรมไปโด่งดังถึงอเมริกาที่เป็นต้นกำเนิดหนังซอมบี้ที่เรารู้จักกันดีจนได้

และแน่นอนว่าไม่ใช่เพียงแค่เอเซียเท่านั้นที่เกิดกระแสซอมบี้ฟีเวอร์แม้แต่อเมริกาเองก็มีการพัฒนาการหนังซอมบี้ของตนให้มีความแปลกใหม่หนีจากมุกจำเจที่ผลิตซ้ำกันเป็นร้อยเรื่องไปสู่แนวทางใหม่ ๆ รวมถึงการใช้ซอมบี้เพื่อวิพากษ์สังคมซึ่งถือเป็นอัตลักษณ์ของหนังซอมบี้ที่จอร์จ เอ โรเมโร่ปูพื้นฐานเอาไว้อยู่แล้วรวมถึงหนังอย่าง Office Uprising ที่เรากำลังพูดถึงนี้ด้วย

หลังจากผู้บริหารนำเครื่องดื่มชูกำลังมาแจกพนักงานจนเกิดอาการคลั่งไล่ฆ่ากันเอง เดสมอนด์(เบรนตัน เทวตส์) พนักงานจอมขี้เกียจแห่งบริษัทผลิตอาวุธชั้นนำต้องหาทางเอาชีวิตรอดและไปช่วยเหลือ ซาแมนธา (เจน เลวาย) สาวที่เขาแอบชอบที่ดันดื่มเครื่องดื่มที่ว่าไปจนทำให้เขาต้องหายาถอนพิษให้เธอ แต่งานนี้ก็ไม่ง่ายเพราะในขณะที่พนักงานทั้งตึกคลั่งแล้วเขากลับเจอหัวหน้าแผนกบัญชีอย่าง อดัม นัสบาม (แซคคารี เลวี) ที่อาจไม่ได้หยุดแค่การยึดครองบริษัทเท่านั้น เดสมอนด์ต้องสู้ทั้งคนคลั่งและตึกที่ปิดตายเพื่อช่วยให้เขากับซาแมนธารวมถึง มูราด (คาราน โซนิ) พนักงานลูกครึ่งอาหรับมีชีวิตรอดจากออฟฟิศสุดคลั่งที่ทำเอางานหนักกลายเป็นขนมหวานไปเลย

หากจะเทียบ Office Uprising ใน Genre ของหนังซอมบี้สยองขวัญอาจมองไม่เห็นภาพและเหมือนจับนางงามมาประกวดผิดเวทีไปหน่อย เพราะงั้นการนำหนังอย่าง Shaun of the dead หรือ Little Monsters มาเทียบน่าจะเห็นคู่เปรียบได้ชัดเจนและยิ่งปรับโฟกัสเราก็จะพบจุดอ่อนของหนังและแผลเป็นเต็มไปหมด ในขณะที่อารมณ์ขันจากการแขวะชีวิตหนุ่มสาวออฟฟิศคือท่าไม้ตายแต่ลีลาการเล่าเรื่องหรือแต้มต่อในการสร้างความสนุกยังตามคู่เปรียบอยู่หลายขุม

เริ่มแรกเรามามองที่บิ๊กไอเดียก่อนที่หนังเอามาขยายผลและสวมใส่อาภรณ์เปื้อนเลือดของหนังซอมบี้ Office Uprising ได้จับความอัดอั้นตันใจของหนุ่มสาวออฟฟิศทั้งงานหนัก กฎบริษัทยิบย่อยและอนาคตที่ไม่แน่นอนมาเป็นไอเดียตั้งตนและปั้นมุกฮาแบบตบเข่าฉาดสำหรับผู้เคยมีประสบการณ์ร่วมอย่างพวกเราได้อย่างยอดเยี่ยมเพราะไม่ว่าใครต่างก็เคยเจอความอึดอัดแทบบ้าจากที่ทำงานกันทั้งนั้น

เพียงแต่ชีวิตจริงไม่ได้ฮาเหมือนในหนังแถมมันถูกขยายผลจนหลุดจากความจริงสู่แฟนตาซีเหมือนแค่ฟังเพื่อนแล้วมาเล่าต่อแบบข้ามรายละเอียดไปหน่อยเพราะหนังต้องรีบเอาซอมบี้พันธุ์ใหม่จากเครื่องดื่มบำรุงกำลังเข้ามา

นอกจากไอเดียหนังที่ดีแล้วการปั้นคาแรกเตอร์ของหนังที่ดูน่าสนใจอย่าง เดสมอนด์ และอดัม นัสบามทำให้คนดูรู้สึกอยากเอาใจช่วยหรือสะพรึงกลัวตามได้อย่างที่หนังตั้งใจ ต้องยอมรับว่าเราจะชอบที่พระเอกของหนังเป็นเหมือนฮีโร่ที่กล้าอู้งานเป็นตัวถ่วงบริษัทในแบบที่เราอยากเป็น

ยิ่งตัวละครอดัม นัสบามการได้แซกคารี เลวีหรือชาแซมมารับบทนี้ย่อมทำให้คนดูคาดหวังกับความบ้าคลั่งทั้งในฐานะหัวหน้างานจอมเฮี้ยบแต่แอบฮาเขาได้วางท่าบ้าอำนาจหรือจิกลูกน้องอย่างอื่นนอกจากการตามรีพอร์ตแล้วเชื่อว่าตัวละครนี้จะเป็นที่น่าจดจำมากกว่าแค่หัวหน้ากินเครื่องดื่มแล้วคลั่งอย่างที่เป็นอยู่แน่ ๆ